Do tego dnia przygotowywaliśmy się długo i z wielkim zaangażowaniem, bo dotyczył on osób szczególnie dla nas ważnych. Najpierw starannie wykonaliśmy specjalne zaproszenia oraz upominki w kształcie serc, które miały wyrażać nasze gorące uczucia.
Nasi rodzice zaangażowali się w przygotowanie słodkiego poczęstunku, a my ćwiczyliśmy do perfekcji tańce i piosenki, aby nasi dziadkowie i babcie byli z nas dumni.
Każda babcia była małą dziewczynką,
Każdy dziadek biegał kiedyś za piłką.
Chodzili do szkoły, potem dorastali,
Mieli piękne marzenia, ciężko pracowali.
Wychowali swoje dzieci…
A czas leci, leci, leci…
Dzisiaj na pociechę mają
Wnuki, które Ich kochają.
Wreszcie w czwartek 9 lutego 2017r. o godz. 1515 wszystko było gotowe. My w galowych strojach
i z wypiekami na twarzach wypatrywaliśmy z niepokojem, czy aby na pewno przyjdą, czy nie zapomnieli…
Przyszli. W klasie zrobiło się gwarno i wesoło. Nasza wychowawczyni p. Katarzyna Kwiecień serdecznie powitała przybyłych gości i poprosiła ich o wyrozumiałość, gdyby jakiś chochlik pomylił nam słowa lub kroki.
Występ rozpoczęła Madzia słowami: „Dzień dziś szczególny, bardzo radosny, choć jest zimowy, a nie dzień wiosny”, a Adrian dodał: „Każdy też o tym dobrze pamięta, że dzień jest jeden, ale dwa święta”.
Trema zniknęła, gdy nasi goście co chwilę nagradzali nas brawami. Podobały im się wiersze i piosenki, rapowanie, tańce i inscenizacja wiersza „Kwoka”.
Występowaliśmy z ogromnym zaangażowaniem i radością, bo naszymi gośćmi były osoby wyjątkowo miłe naszym sercom. Widzieliśmy w ich oczach łzy wzruszenia i radosne iskierki czułości, gdy patrzyli na nas i wspominali własne lata szkolne.
Na finał przygotowaliśmy piosenkę i taniec z najlepszymi życzeniami:
Wszystkiego najlepszego,
Radości, szczęścia moc,
Słoneczka wesołego,
Snów pięknych jak co noc!
Śpiewając, idź przez życie,
Rozkwitaj jak ten kwiat
Przy dobrym apetycie
I w zdrowiu sto lat!
Przyszedł moment na ukłony, po nich gromkie brawa… Następnie wręczyliśmy nasze upominki, dołączając do nich całusy i uściski. No i zrobiło się, jak w wielkiej rodzinie – przy stole my, babcie, dziadowie, rodzice, nasza pani – śmiech, rozmowy… Szkoda, że nie mogło to trwać wiecznie.
Aby przedłużyć ten miły nastrój, zaprosiliśmy naszych gości na szkolną uroczystość „Zaułek kultury”.
Uczniowie klasy IIb z wychowawczynią Katarzyną Kwiecień